Yedigöze’de 16 Yıllık Susuzluk, 5 Milyarlık Rant: Bu Topraklar Affetmez!

Namık Kemal Biçer – Köşe Yazısı 2013 yılında başlayacaktı… Adana ovası suya kavuşacak, çiftçinin yüzü gülecekti. Ama olmadı. Aradan geçen 16 yılın ardından Aşağı Seyhan Yedigöze İmamoğlu Sulaması hâlâ tam anlamıyla başlamadı. Maliyeti ne oldu peki? 202 bin TL’lik projeden tam 5 milyar liraya tırmanan bir kara delik çıktı karşımıza. Yani 24 bin 900 kat artış! Peki o su kimlere akıyor? Kimi çiftçiler susuzluktan kan ağlarken, kimi çevreler bu gecikmenin yarattığı ranttan kanlanıyor. Toprak Kuruyor, Yalancılar Gülüyor Yedigöze Barajı’nın gölgesi İmamoğlu’nun sırtını serinletirken, altında uzanan binlerce dönüm tarla susuzluktan çatlıyor. Çiftçi borçlu… Çiftçi mahsulünü erken hasat ediyor çünkü su yok… Mazot pahalı, gübre lüks, elektrik kesik. Bir de üzerine sulama yok. Ama birileri ihale uzadıkça mutlu. Çünkü her yıl geciken proje, yeni bir “gerekçe” demek. Yeni ihale… Yeni revizyon… Yeni danışmanlık… Ve tabii ki yeni rant. 202 Bin Liradan 5 Milyar’a: Bu Hesabı Kim Verecek? Dile kolay… Bir proje 16 yıl sürer mi? Bu süre zarfında 202 bin TL olan bedel, enflasyonun da çok üstünde artarak 5 milyar liraya ulaşır mı? Bu, sadece teknik ya da idari bir sorun değil. Bu, bir sistem sorunudur. Denetimsizliktir, kayıtsızlıktır, halkın alın terine saygısızlıktır. Çünkü eğer bu 5 milyar gerçekten toprağa su olarak inseydi, Adana bugün sadece Türkiye’nin değil, Avrupa’nın gıda deposu olurdu. Ama olmadı. Çünkü birileri toprağın değil, rantın izini sürdü. Bir Çiftçi Gibi Yazıyorum Bu Satırları Ben bu yazıyı masa başından değil, bozkırın içinden yazıyorum. Toprağı tanıyan, alnından ter akan insanları bilen biri olarak… Ve soruyorum: 5 milyar lira nereye gitti? 16 yıl neden yetmedi? Hangi firma neyi yapamadı? Hangi makam bu hesabı vermeye hazır? Son Söz: Bu Toprak Affetmez Bu susuzluk, bir proje gecikmesi değil; bir adaletsizliktir. Adana’nın ovaları bunu unutmaz. Toprak, alın teriyle alay edenleri eninde sonunda tanır. Yedigöze’den su değil, adalet aksın artık. Ve çiftçi tarlasına dönerken cebinde borç değil, umut taşısın.