“Ayinesi iştir kişinin lafına bakılmaz  Şahsın görünür rütbe-i aklı eserinde!” Bazen bir mısra, bir dünya kitabı anlatır.  Bazense bir kitap iki satır şiir etmez! Adana büyükşehir,  yıllardan bu yana  acı bir durum ancak geriye doğru gidiyor.  Bir türlü yol alamıyor.  Rütbei aklı eserinde görülen  birileri de çıkmıyor açıkçası.  Acı ama gerçek dedik ya… Her şey yarım bu şehirde.  Tam bir şeyler bulmak zor.  Dünya kadar borç batağında… “Ben bu şehri çok seviyorum  Adana sevdalısıyım” diyenler,  var şüphesiz.  Ancak onların da ellerinden bir şey gelmiyor.  Şehir sevdası o şehri yüceltir.  Kayseri’ye, Gaziantep’e bir bakın isterseniz.  Her gelen bir iz bırakmış.  Biz de ise her gelen gittiğinde  bir iz bırakıyor! Hem de çok kötü izler… Ne desek boş, ne yazılsa da..  Bu şehrin ilerisi için  ne yapılabilir, kimse bilmiyor.  Yol haritası nedir? Şu karamsarlıktan nasıl kurtulacağız? Şehrin dinamiklerini nasıl harekete geçireceğiz? Nasıl bir kalkınma modeli uygulayıp  bu şehri yeniden ayağa kaldıracağız? İki projeyle de işler bitmez ki… Sürdürülebilirlikle elele yol alınır.  Ancak o da zor.  Neyse… “Belki şehre bir film gelir  Bir güzel orman olur yazılarda  İklim değişir, Akdeniz olur  Gülümse… Tut ki karnım acıktı  Anneme küstüm  Tüm şehir bana küstü  Bir kedim bile yok anlıyor musun  Hadi gülümse…”