Yazılarıyla dillerden düşmeyen Necip Fazıl diyor ya; "Her insan ölmeden önce şu soruyu kendisine sormalı. "Ben neyim?  Bu hal neyin nesi?  İçinde bulunduğumuz ruh halini sorgulamamız gerektiğini söylüyor bence, sen dertsiz iken mutlusun, derdin varsa hem mutsuz hem de umutsuzsun. Mutluluk herkese göre farklılık gösteren yegane bir unsurdur. Sana göre ne?  Sınavdan yüksek notlar almak mı?  Evladının yürüdüğünü görmek mi? Evinin anahtarını ilk çevirdiğindeki an mı? Kardeşinin yuvasını kurmak mı? Etrafında kileri mutlu ettiğini görmek midir yoksa? Fazla satış yapıp patronun gözüne girmek mi? Bunları çoğaltıp azaltmak senin elinde.. Arabanın, evinin olmasıyla ilgili bir şey mi yoksa?  Bu evrende "tam oldu" diye bir şey yok gerçekten. Bu dünya mücadele dünyası hancı olan o, sen sadece yolcu!  Etrafında kötü olgular yaşanıyorsa bu senin yüzünden. Bu olaylara fırsat vermen tamamıyla senin kendinden verdiğin ödündür. Güzel yerlere gidesi gelir insanın bu olgular yüzünden. Geçmeyeceğini bilsen de gideceksin oralara... Aklını henüz boşaltan bir makine üretilmedi çünkü. Yaşanmışlıklar var, anlatacak bir şeylerin var olduğunu bileceksin. Ama milyonlarca kişinin içerisinde derdini paylaşacak bir allahın kulunu bulamayacaksın. Bazen bir çiçeğe su verirken dökeceksin derdini bazen hırsla yıkadığın bardaktan alacaksın öfkeni.  İnsanın, uğrunda başını verebileceği bir derdi ve o derdin yolunda yorgun düşmüş bir yüreği olacak. Olmamasını istesem de olacak bazen. Dert sahibiysen yalnızsındır. Çünkü, anlatabilecek bir şey değildir dert. Anlatamayıp anlaşamadıktan sonra yalnızlaşırsın. Yalnızlaşınca derdin kocaman olur. Tamah etmekten vazgeçersin sonra...  Yalnız değilsin insanoğlu!  Dert ne kadar büyükse, Rabbin o kadar büyük bir derman verecek unutma.