Bazen öyle absürt durumlara düşüyoruz ki… İnsan ne konuşacağını, ne söyleyeceğini bilemez hale geliyor. Çok yıllar önceleri de biz halk olarak acılar da olsun, mutlu günlerimiz de olsun hep dayanışma içinde olduk. Aslına bakarsak, çok güzel bir haslet bu. 6 Şubat’taki depremlerin ardından da bu özelliğimizi bir kez daha ortaya koyduk. Ne güzel… Peki ama, neden hep böyle günlerde gerek merkezi iktidarlar olsun gerekse yerel yönetimler. Acıların, hüzünlerin, gözyaşlarının ardından “felaketlerden ders çıkardık’ mealinde sözler söylerler, toplantılar, bilimsel etkinlikler, paneller, bilmem neler yaparlar. Felaketler öncesi neden yapılmaz tüm bunlar… İlla can kaybı mı yaşamamız, insan gücü mü kaybetmemiz, ekonomik olarak ağır tahribatlar mı yaşamamız mı gerekiyor! Acılarda birleşmek, dayanışma içinde olmak çok güzel, çok anlamlı. Bakıyorum, Kahramanmaraş depremlerinin ardından, 1998 Adana-Ceyhan, 1999 Marmara depremlerinin ardından olduğu gibi yine etkinlikler gerçekleştiriliyor. Yapılmasın demiyorum, ama nereye kadar bu salon toplantıları. Ne zaman, aklın, bilimin, teknolojinin yol göstericiliğine önem vereceğimiz günler. Artık acılarda değil, toplum olarak mutlu günlerimizde birleşmek, dayanışmak gerekmiyor mu?