Havalar artık yavaş yavaş ısınmaya başlayacak. Badem, erik, şeftali ağaçları çiçeklenmeye, tomurcuklanmaya başladı bile. Kuş cıvıltıları ortalığı şenlendirecek, çocuklarımız, parklarda, sokaklarda yine oynayacaklar. Hayat devam ediyor, çünkü… Nasıl etmesin ki! Her bahar mevsimi, güzel olur, toprağa, doğaya, ağaçlara, börtü böceğe adeta yeniden can verir. Yaşlısını gencini yaşama sevincine boğar. Ama bu bahar, eski baharlar gibi gelmedi. Bir tarafımız kor ateşlerde yanarken, diğer tarafımız acılarla bizlere yaşamayı dayatıyor. ‘Keşke böyle bir felaketi hiç yaşamamış olsaydık’, diyebilmek için neler feda etmezdik ki. Onca doğal afet yaşamamıza rağmen, çürük binalar yapmaya devam ettik. Dere kenarlarına konutlar diktik. Denizleri, gölleri doldurduk. Hoyratça suyumuzu, çevremizi kirlettik. Elbirliğiyle güzelim dünyamızı yaşanabilir bir gezegen olmaktan çıkarmak için inatla uğraştık. Her şeyin üstesinden gelen insanoğlu, ne yazık ki doğayla baş edebileceğini hala öğrenemedi. Kar hırsı için her şeyi göze aldı. Oysa, doğayla barışık yaşamayı öğrenebilseydik, daha güzel bir dünya yaratmak mümkün olabilirdi. Bilimin, tekniğin yol göstericiliğinde binalar üretseydik ne kaybederdik. Son cemre de toprağa düştü… Bu bahar, acının, hüznün, gözyaşının baharı olarak geldi.